Ελεύθερος Τύπος, Κυριακή 8 Απριλίου 2001
Γράφει ο Ι. Μ. Χατζηφώτης
Το μυθιστόρημα αυτό του Μ. Κ. πλέκεται με τέχνη γύρω από την προβληματική Πώς εκφράζει τον ερωτισμό του ένας ευνούχος; Και ασχολείται με μια πλευρά των τραγικών αυτών ανθρώπων, που βρέθηκαν ασφαλώς και στο Βυζάντιο, το ποιο μερικοί διοίκησαν κιόλας, μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις, αφού μπορεί να στερήθηκαν τη σεξουαλική τους δυνατότητα, όμως είχαν συγκεκριμένη φύση και εκείνη όπως του Έλενου, του ήρωα του Μ. Κ., που σκίρτησε η καρδιά του. Πρωτότυπο στη σύλληψη, ενδιαφέρον στην ανάπτυξη, με εναλλαγές ανάμεσα στη συναισθηματική τρυφερότητα και τη σκληρή, αδυσώπητη πραγματικότητα, το μυθιστόρημα αυτό αποτελεί κατάκτησης της σύγχρονης νεοελληνικής πεζογραφίας. Ο συγγραφέας του έχει λόγο εναργή και παραστατικό, γνωρίζει άριστα πώς να κινεί το μύθο και να προσδίδει στο έργο του αληθοφάνεια. Ο άνδρας, γράφει (σελ. 160), γεννιέται μέσα στα χέρια της γυναίκας. Μέσα στην αγκαλιά της ενηλικιώνεται… Αλλά από πιο πριν, μα πάντα από αυτήν, έχει σχηματίσει τα χαρακτηριστικά του φύλου του… Από τη μια μεριά της ζωής στέκονται οι γυναίκες. Οι άντρες από την άλλη. Ακόμα κι αυτοί που παρεκκλίνουν –οι αρσενικοθήλυκοι και οι αντρογυναίκες- από την ίδια μεριά, ο καθένας από το κανονικό του φύλο, βρίσκονται. Παρεκκλίνω από κάτι σημαίνει πως προτού το αγνοήσω, το έχω αποδεχτεί. Στο σημείο αυτό έγκειται η τραγωδία, αλλά και η λύτρωση, όπως ήρθε. Ο έρωτας και ο θάνατος, άλλωστε, συμπληρώνουν τον ίδιο κύκλο. Τελικά είναι ο θάνατος που αρθρώνει τη λύση (σελ. 242). Για ένα ευνούχο που η μοίρα του έπαιξε τέτοιο παιχνίδι. Από τη ξεχωριστή νύχτα στην αιώνια, με τη συνοδεία των πουλιών, των αηδονιών. Μια νύχτα που γίνεται γλυκιά, φορτισμένη καθώς είναι από το ερωτικό προανάκρουσμα. Το παιχνίδι τελικά της ζωής και του θανάτου από ένα άξιο συγγραφέα σε μια αξιανάγνωστη ανάγνωση. Ένα βιβλίο που συγκεντρώνει όλες τις προδιαγραφές για να ξεχωρίζει και να έχει θέση στο μέλλον.
|