Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου

<<Ο Ιερός Ποταμός>>

μυθιστόρημα

Εκδόσεις Πατάκη, 2003

Μυθιστορήματα, διηγήματα, ποιήματα, δοκίμια και θεατρικά έργα –η Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου είναι μια συγγραφέας που δεν διστάζει να ψάχνει ποικιλόμορφες φόρμες για να εκφράσει τις συγγραφικές της ανησυχίες.

Μα όσο κι αν έχει θητεύσει σε όλα αυτά τα είδη του λόγου, εντούτοις τους βασικούς άξονες με τους οποίους πλησιάζει τα θέματά της δεν τους διαφοροποιεί.

Η ιστορία βιώνεται ως ατομικό συμβάν την ίδια τη στιγμή που και αντιμετωπίζεται ως φυλετική έκφραση συνέχειας.

Το θρησκευτικό στοιχείο ταξιδεύει μέσα στο χρόνο και ο παγανισμός ενώνεται με το θρύλο, το θαύμα πραγματώνεται από τον επιλεγμένο αλλά καταφέρνει να συνεπάρει και τον απλό, καθημερινό άνθρωπο.

Το μυθιστόρημα <<Ο Ιερός Ποταμός>> είναι το τελευταίο της μυθιστόρημα και με μεστή ωριμότητα εμπεριέχει όλα αυτά τα στοιχεία.

Κεντρικό πρόσωπο του έργου ο Νάρκισσος Μαυρολέων.  Επιστήμονας , κάπου γύρω στα πενήντα του χρόνια, επιστρέφει στον γενέθλιο τόπο του, μετά από μια μακριά απουσία, με σκοπό να πουλήσει το πατρικό του σπίτι, αλλά και να προσπαθήσει να απελευθερωθεί από την καταπίεση μιας παιδικής ανάμνησης που εν τέλει ήταν αυτή και η οποία σημάδεψε την ενήλικη ζωή του.

Αλλά ο χώρος διαθέτει πάντα κάποιους αόρατους δεσμούς με το παρελθόν. Και ο Μαυρολέων θα βρεθεί να ζει μια φάση ουσιαστικής αυτογνωσίας, καθώς θα ερωτευθεί μια μικρή, παράξενη κοπέλα και θα κληθεί να φέρει στο φως κάποιο μυστικό που κρύβει στα σπλάχνα της η γη.

Η Πόθου σχεδίασε μια ιστορία που λες και θέλει να ξεφύγει από την πληκτική πεζή καθημερινότητα μας. Επιστράτευσε την κυτταρική μνήμη και αποφάσισε να περιγράψει την πάλη ανάμεσα σε δυο θρησκευτικές μα και ιδεολογικές προτάσεις που φανερώθηκαν και έδρασαν στον τόπο αυτόν.

Από τη μια ο μύθος της Περσεφόνης και από την άλλη οι μάρτυρες του Χριστιανισμού. Από τη μια ο Άδης και από την άλλη το Φως.

Τα κεντρικά πρόσωπα του έργου μπορεί κανείς να πει ότι χωρίζονται σε τρεις βασικές κατηγορίες.

Σε εκείνους, όπως ο Νάρκισσος Μαυρολέων, που έχουν κληθεί να φέρουν το άπλετο φως , σε όσους –όπως η Περσεφόνη, νεαρή κοπέλα- που θα πρέπει μέχρι τέλους να υποστηρίζουν τις παλιές δυνάμεις και τέλος όλοι οι άλλοι που απλώς παρακολουθούν δίχως ίσως να κατανοούν, μα σίγουρα θαυμάζουν.

Δυο θρησκείες, δυο ιερείς, μια φυλή. Η πάλη δεν αποσκοπεί τόσο στην επικρατήσει της μιας ή της άλλης άποψης, όσο στην αποδοχή της συνέχειας τους.

Η Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου βλέπει το χριστιανικό θαύμα να συνυπάρχει με το αρχαίο μυστήριο και προτείνει την ενσωμάτωση του ενός στο άλλο.

Ιδιότυπο έργο, υπαρξιακά ερωτικό, ουσιαστικά υπαρξιακό, διαχρονικό όσο και σύγχρονο. Πλούσια η γλώσσα του, ολότελα ευαίσθητες οι περιγραφές συναισθημάτων και γεγονότων.

<<…Ήταν χλωμός και τα δόντια του χτυπούσαν. Πρώτη φορά ένιωσε τόσο αβέβαιος, τόσο άρριζος. Και όλοι οι τόμοι της επιστήμης του δεν έφταναν για να τον βοηθήσουν. Τούτη την ώρα δεν θυμόταν ούτε μια αράδα από τους τόμους εκείνους. Ζούσε στην καρδιά των πιο ακατέργαστων γεγονότων, της πιο ακατέργαστης ουσία της ζωής και το ΄νιωθε. Τούτη η τρέλα που πήγαζε από μέσα του, η παραφροσύνη, που χτυπιόταν με την πιο βίαιη απόρριψή της, είχε ξεσηκώσει τις πιο απάτητες ζώνες του εαυτού του, είχε ανοίξει δρόμο στην ψυχή του, ψυχή, η ψυχή του ήταν όρθια, τίποτε δεν τον σταματούσε, τον έρωτα τον έζησε σαν διψασμένος που έπεσε πάνω σε πηγή, αιώνων δίψα ξεδίψασε, όμως τώρα ήταν η ώρα της θυσίας, θυσία…>>  

Μυθιστόρημα επίκαιρο καθώς βλέπει την αγωνία του σήμερα να αποδεχτεί το χτες.