|
Είστε εδώ :: Αρχική Σελίδα » Τι γράφω αυτόν τον καιρό |
Σκιές της Κλυταιμνήστρας (απόσπασμα) Είχε μάθει να μοιράζεται τα μυστικά της με τον εαυτό της και μόνο. Από τότε... Από τον καιρό που ήταν παιδίσκη. Είχε ως μητέρα μια γυναίκα τέτοιας ομορφιάς που όλα μπορούσανε να της συγχωρεθούνε - στη Λήδα χαρίστηκε η ηδονή αγκαλιάσματος από πλάσμα που αν και θεϊκή είχε ταυτότητα, ενδύθηκε τα λευκά πούπουλα του αγέρωχου κύκνου για να ενωθεί μαζί της -μ' εκείνη τη βασίλισσα της Λακεδαίμονος. Κι όμως κανείς δεν κατηγόρησε τη Λήδα για μοιχεία. Αντίθετα οι κάτοικοι της πόλης, οι αξιωματούχοι, ακόμα και ο ίδιος ο βασιλεύς και σύζυγος καμάρωναν για την θεϊκή επιλογή και θέλησαν να αναγνωρίσουν τον καρπό αυτής της ένωσης ως θεϊκό κι αυτόν. Τρία παιδιά - από την ένωση με ένα κύκνο γεννάς τρία ωά; Ας είναι -η θεϊκή μεγαλοθυμία άφησε κάτι και στο γένος των θνητών κι έτσι τα δυο μόνο διατηρούν την θεϊκή τους καταβολή, το τρίτο δωρίζεται ως σπορά του Λακεδαίμονος βασιλέως. Παρόμοια με τη σπορά που κι εκείνη είχε δημιουργήσει -βασιλική κι αυτή, απλώς είχε προηγηθεί κατά δύο περίπου έτη. Μυστικά -σκέψεις και συναισθήματα, όλα δικά της. Από τότε... Από τον καιρό που ήταν παιδίσκη. Της έδωσαν το όνομα Κλυταιμνήστρα και για τα δυο μόνο πρώτα χρόνια θα ακουγόντουσαν θαυμασμοί για τα γαλάζια της μάτια και τα κατάμαυρα μαλλιά της. Μετά ήρθαν τα λόγια που επαινούσαν την ομορφιά της μικρής αδελφής. Κι ήταν περίεργο! Κανείς δεν αναφερότανε σε ξεχωριστά χαρακτηριστικά-χρώμα ματιών και μαλλιών, απαλότητα δέρματος και σχήμα χειλιών... Τίποτε. Η ομορφιά της Ελένης ήταν πλήρης -μόνο ομορφιά. Τίποτε άλλο. Ακριβώς όπως αρμόζει να περιγράφονται θεοί και ημίθεοι -στο σύνολό τους. Η Κλυταιμνήστρα -η πρωτότοκη- λες κι είχε εξαφανιστεί. Σβήστηκε από τα σχόλια των άλλων. Μα δεν διαμαρτυρήθηκε. Αρκέστηκε στην τρυφερότητα του Τυνδάρεω, του πατέρα -έτσι αλλιώς αυτός αναγνώριζε πως εκείνη ήταν το δικό του θηλυκό τέκνο- και προσαρμόστηκε στις συνθήκες. Κι άλλωστε πολύ σύντομα είχε κατανοήσει πως η Λήδα ζούσε την κάθε μέρα της όχι με την ιδιότητα της βασίλισσας ή της μάνας ή της συζύγου... Όχι! Ο κύκνος που την επέλεξε αν και της γονιμοποίησε τρία ωάρια, ξέχασε να την μετατρέψει κι εκείνη σε πετούμενο -αηδόνα, ας πούμε ή και γερακίνα. Οπότε κι αυτή κλείστηκε μέσα στα δωμάτια που της αναλογούσαν και μόνο για τρεις συνεχόμενες μέρες το μήνα -ήταν εκείνες όπου η γυναικεία της φύση έστελνε το μήνυμα μιας πιθανής νέας τεκνοποιίας- κατέβαινε στην όχθη του ποταμού και περίμενε... Τον κύκνο. Που ποτέ δεν ήρθε ξανά. Κι η Λήδα πάντα -σ΄ εκείνο το τέλος του τριήμερου που τα ωάρια αναζητούσαν τη θεϊκή σπορά- επέστρεφε στην κλίνη της και από το παράθυρο μόνο ήθελε να παρακολουθεί τις αποχρώσεις του ουρανού και να μυρίζει τις ανάσες του κήπου. Η Κλυταιμνήστρα σκαρφάλωνε στο εξωτερικό περβάζι του παραθυριού, αναζητούσε την εικόνα μιας μητέρας, όμως έβλεπε μια γυναίκα που έτριβε με μανία τους ώμους της με την ελπίδα να αποκτήσει φτερούγες. Και από εκεί, στο περβάζι, η παιδίσκη έγλειφε -για ώρες τα έγλειφε- τα χείλη της. Μνήμες φιλημάτων στο μητρικό μαστό. Ανικανοποίητες καθώς βίαια και απότομα είχαν διακοπεί. Γι αυτό και στο τέλος σβηστήκανε. Θα έπρεπε -μετά από χρόνια πολλά θα το συνειδητοποιούσε- να περιμένει την δική της ηλικία γονιμότητας για να χαρεί την αντίστροφη ηδονή -το ρούφηγμα της θηλής από στοματάκι ολίγων εβδομάδων. Μα ότι δεν σου χαρίστηκαν με ποιο τρόπο εσύ θα τα δωρίσεις; Οι πράξεις των άλλων γεννούν τις δικές μας... Κάποια στιγμή. Ακόμα και μετά από χρόνια! Η μητέρα, λοιπόν, απόμακρη και ο πατέρας ως βασιλιάς μόνο ματιές θλιμμένης τρυφερότητας της έστελνε. Οι θυγατέρες σύντομα γίνονται σύζυγοι και ανήκουν πλέον σε άλλους άνδρες. Αλλά όταν είσαι άρχων και ηγεμόνας με κύρος, αναζητάς τον διάδοχό σου. Συνήθως τον προτιμάς να είναι αγόρι. Μα αν αυτό το αρσενικό παιδί, που μια θεϊκή μεγαλοθυμία σου παραχώρησε, δείχνει να έλκεται περισσότερο από την αθάνατη προσωπικότητα του σπορέα του δίδυμου αδελφού, τότε η θυγατέρα είναι πλάσμα πολυτιμότερο μιας και μέσω αυτής θα μπορείς να υλοποιείς τα παιχνίδια εξουσίας. Ο θνητός Κάστωρ και ημίθεος Πολυδεύκης -δυο πανομοιότητες στάλες που αλωνίζανε τις ράχες και τις κοιλάδες της ενδοχώρας. Από τις πρώτες τους ανάσες -βαριές, αγορίστικες- δείξανε πως θα αδιαφορούσανε για τα παιχνίδια εξουσίας των θνητών. Συχνά -τις νύχτες με αστροφεγγιά- σημειώνανε στον ουράνιο θόλο τη θέση που θα έπαιρνε ο δικός τους αστερισμός. Μητέρα, λοιπόν, δοσμένη σε νοσταλγία μιας θεϊκής ηδονής. Πατέρας τρυφερός όπως με τρυφερότητα κάποιος φροντίζει το δέντρο από το οποίο θα δρέψει τους καρπούς του. Αδέλφια που σεργιανούσανε άλλοτε στη γη και άλλοτε στον αιθέρα. Ποιος έμενε; Η αδελφή... Σίγουρα η Ελένη δεν ήταν προορισμένη να ανταλλάσσει νυχτερινούς εφηβικούς ψιθυρισμούς. Κάποιος της είχε πει πως θα ένωνε το όνομά της με τον επιθετικό προσδιορισμό ‘Ωραία' και με αυτήν την ιδιότητα θα είχε στο μέλλον θέση ανάμεσα στο βασίλειο των αθανάτων, οπότε δεν την απασχολούσαν τα καθημερινά. Ζούσε τις δικές της στιγμές και ήξερε πως θα κληθεί να διαμορφώσει την Ιστορία χωρίς μία έστω στάλα ιδρώτα να λεκιάσει την τέλια καμπύλη που άρχιζε με τις δίδυμες χορδές των οφρυδίων της και τέλειωνε εκεί όπου λαμπύριζαν οι πρώτοι βόστρυχοί της. Οπότε η Κλυταιμνήστρα τι άλλο μπορούσε να εφεύρει; Μοιραζότανε τα μυστικά της με τον εαυτό της και μόνο.
|