1979 - 2019:  Σαράντα Χρόνια... Έψαχνα πάντα τις λέξεις

 

Όταν είμαι -ή θέλω να είμαι- αισιόδοξος, τότε γράφω για παιδιά.
Όταν ονειρεύομαι μια επανάσταση, τότε γράφω για τους εφήβους.
Όταν φοβάμαι, τότε είναι που γράφω για τους ενήλικες.

               Κι όμως, τελικά... Τίποτε από εμένα δε φαίνεται.

 

Νέες αναρτήσεις (κριτικά σημειώματα, συνεντεύξεις, άρθρα κ.α.) στο:

http://manoskontoleon2.blogspot.com/ 

Άδεια Creative Commons
Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά προέλευσης 3.0 Ελλάδα .

Είστε εδώ :: Αρχική Σελίδα » Βιβλία για Ενήλικες » Ιστορία ευνούχου - Μυθιστόρημα

Βιβλία για Ενήλικες - Ιστορία ευνούχου - Μυθιστόρημα

Τίτλος: Ιστορία ευνούχου - Μυθιστόρημα
ISBN: 960-378-794-9
Εκδόσεις: Πατάκης
Έτος: 2000
Σελίδες: 252

Ένα μυθιστόρημα που καταγράφει τη σύγκρουση του σεξουαλικού πάθους με τη ψυχρότητα της εξουσίας. Μια καταγραφή που ακροβατεί ανάμεσα στην παθιασμένη κραυγή και στην καταλαγιασμένη ανάλυση.

 

Ο Έλενος, ο ήρωας του μυθιστορήματός μου Ιστορία ευνούχου, βιάστηκε όταν  ήταν παιδί και ευνουχίστηκε στα χρόνια της εφηβείας του από την εξουσία, που ήθελε με αυτόν τον τρόπο να τον μετατρέψει σε σκλάβο της. Αυτός αντέδρασε και αποφάσισε να γίνει από δούλος ηγέτης. Για να το πετύχει, μόνος του πλέον, ευνούχισε την ίδια του την ψυχή. Η ιστορία του, λοιπόν, είναι μια ιστορία υποταγής του πάθους του έρωτα στον προγραμματισμό της εξουσίας –μια Ιστορία ευνούχου.

Ιστορία, τελικά, διαχρονική, μιας και πάντα η ψυχρότητα του άρχοντα πνίγει τον αυθορμητισμό της αγάπης… Αλλά και πάντα έρχεται η κάθαρση –τα πάθη απαιτούν να ακουστεί η φωνή τους. Και εκδικούνται τη φίμωσή τους.

Κάπως έτσι μπορώ να αφηγηθώ, σε γενικές πάντα, γραμμές, το μεδούλι μιας ιστορίας που χρειάστηκα κάμποσα χρόνια για να τη μετατρέψω σε μυθιστόρημα.

Όσο καιρό έγραφα την Ιστορία ευνούχου με διακατείχε ένα θυμός. Ο θυμός απέναντι σε ό,τι επιβάλλει τη σιωπή του σώματος για να ακουστούν οι τριγμοί των ξύλινων μελών της μαριονέτας.

Πιστεύω στον έρωτα, πιστεύω στα πάθη και στα λάθη του. Περιγράφοντας τα έργα και τις ημέρες ενός ανθρώπου που οι άλλοι του στέρησαν τη δυνατότητα  να εκφράζει τον ερωτισμό του, ενώ ο ίδιος επέβαλε στον εαυτό του τη θεωρητικοποίηση  της μη συμμετοχής στα πάθη, στην ουσία έγραφα έναν ύμνο στις κραυγές, τις σιωπές και τις οσμές του έρωτα.

Το χρόνια που ο  Έλενος ηγεμόνευσε δεν αναφέρονται με σαφήνεια στο έργο, όπως επίσης και η χώρα που υπήρξε ο άρχοντάς της, ούτε κι αυτή μνημονεύεται με σαφήνεια. Ηθελημένη, εκ μέρους μου, επιλογή. Η πάλη ανάμεσα στην επιβολή που επιζητεί η εξουσία στην ελευθερία που αναζητεί ο έρωτας δεν έχει χρονικά και γεωγραφικά όρια…

Λοιπόν, έγραψα ένα μυθιστόρημα πολιτικό ή ερωτικό; Η απάντηση ας δοθεί από τον αναγνώστη. Εγώ μένω με την άποψη πως η πιο επαναστατική πράξη είναι να αφεθείς στην εξουσία του έρωτα.

 

.: Κριτικές Βιβλίου :.
1. Διαβάζω
2. Καθημερινή

Καθημερινή, 10 Ιουλίου 2001

γράφει ο Γιώργος Βέης

Ο μυθιστορηματικός τόπος είναι απροσδιόριστος, συνειδητά συγκεχυμένος: ρευστά, δυσπρόσιτα όρια μεταξύ μιας οικείας Ανατολής,που κατάγεται ασφαλώς από τις \\"Χίλιες και μια νύχτες\\", και μιας απόμακρης σατραπείας  που γνωρίζει πως να διατηρεί άριστες σχέσεις με τη ρωμαϊκή Σύγκλητο. Τα τοπωνύμια και τα παράγωγά τους συναγωνίζονται το ένα το άλλο σε πρωτοτυπία, αναγόμενα ευθέως στο μυθικό: Κήποι της Εξαίσις Μελωδίας, Χώρες της Ακροποταμιάς, Χώρα που γεννά τα Έλατα, Ακραίες Παραλίες, Πηγή της Ξεχασμένης Παρθένας, Γλυκά Βασίλεια, Κραταιό Αφεντάτο, Παλάτι των Παλαιών Αναμνήσεων, Υπερήφανοι Λόφοι... Οι τόποι είναι προφανώς ου τόπος. Αυτό που προέχει είναι η επικυριαρχία του φευγαλέου, η εγκαθίδρυση ενός απόλυτου λυρικού χωροχρόνου.
Ο χρόνος είναι αντίσοιχα διεσταλμένος. Πρόκειται σαφώς για το διαρκές παρόν των βουσιστών, όπου συνυπάρχει η μνήμη και το μέλλον ως νυν: ο ενοποιημένος, συμπαγής χρόνος όπου χθες και αύριο είναι εξίσου ανύπαρκτα όπως τα όνειρα στα οποία δεν προλάβαμε να διεισδύσουμε. Ο χρονος είναι εδώ το σημείο μηδέν και το άπειρο των μυθοπλασιών μαζί. Προς το τέλος της αφήγησης μάλιστα η αίσθηση αυτή γίνεται πλέον δόγμα.
Μέσα σε αυτόν τον αντισυμβατικό χρόνο ο Μάνος Κοντολέων θα αφήσει να συνυπάρξουν ισότιμα ο \\"Θείος Βάνιας\\" του Τσέχοφ, η ποιητική του Καβάφη, ο \\"Οθέλος\\", η \\"Μήδεια\\", η \\"Ερωφίλη\\", το \\"Λεωφορείο ο Πόθος\\"  του Τ. Γουίλιαμς, το \\"Άσμα Ασμάτων\\", η \\"Δεσποινίς Τζούλια\\" του Στρινμπεργκ, η \\"Γέρμα\\" του Λόρκα και \\"Ο πόνος\\" του Καρυωτάκη. Ο χρόνος επιτρέπει συνεπώς να ακούγεται ο \\"Μεγάλος Ερωτικός\\" του Μάνου Χατζιδάκι στο κειμενικό ενθάδε πριν ουσιαστικά να γεννηθεί ο συνθέτης του: η γραφή, θα τόνιζε εδώ ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες, είναι ένα καθοδηγούμενο όνειρο.
Τα πρόσωπα του έργου: Ονορίνα, η κόρη της Ασημέφονης και του Κραταιού Αφέντη, αιθέρι ακαι συνωμοτική μαζί, όπως αρμόζει στις βασίλισσες των θρύλων (μια πρόσφορη παραλλαγή πχ της γυναίκας του Μάκμπεθ) ή στις επικίνδυνες αυτοκράτειρες του Βυζαντίου.
Ο Κρατείος Αφέντης: ο κλασικός αυθέντης που ξεφορτώνει τις απαιτήσεις της σάρκας του πάνω στα ανώνυμα κορμιά παλλακίδων, δούλων και εταίρων, που όλες τους μόνο για μία και μόνο φορά χρησιμοποιεί. Θύμα της ίδιας του της απερισκεψίας σβήνει άδοξα σε ένα ιππικό ατύχημα, εγκαταλείποντας τον θρόνο του σε έναν εξώγαμο γιο του.
Ο Ηλιόδωρος είναι ο μύστης, ο μοιραίος δάσκαλος του εσμού των ανακτορικών συμβούλων.
Ο Πρώτος Αξιωματικός είναι το πρώτυπο του αήττητου στρατιώτη, η προσωποποίηση του θυμοειδούς άρρενος που έχει εμπνεύσει μεταξί άλλων τον Βιργίλιο, τον Καμόενς, τον Αλέξανδρο Δουμά πατέρα, τον σερ Ουόλτερ Σκοτ και τον Νίκο Καζαντζάκη. Αίμα και ιδρώτας, σπέρμα και σάλιο ποτίζουν διαρκώς το δέντρο της έπαρσης αλλά και της ύβρεως.
Ο Έλενος, ο πρώην άρρην, ο εύστροφος πρόγονος (ή απόγονος) του μεγάλου ευνούχου της βυζαντινής αυτοκρατορίας του Ναρσή, που ήξερε να οδηγεί πάντα τα ετερόκλητα στρατεύματά του στη νίκη. Ο Έλενος που ευνουχίζεται αιφνιδιαστικά από το παλάτι στη μέση σχεδόν της εφηβείας του, συνοψίζει δηλαδή τις αρετές και τα αναπόφευκτα πάθη του παράδοξου αυτού όντος, το οποίο η φονική ιδιοσυγκρασία του ανθρώπου θέλησε να αντιπαραθέσει  με αυθάδεια στην ίδια τη φύση και τους κανόνες της. Ο ευνούχος Έλενος είναι το αντίπαλον δέος τόσo της natura naturata όσο και της natura naturans: είναι συνεπώς η ανθρώπινη υπόσταση μείον τη γεννετήσια ορμή, ο άνδρας μείον την αλήθεια και το όνειρο του έρωτα.
Με κατεστραμμένο πλήρως τον γεννετήσιο πόλο του, ο Έλενος θα στραφεί κατ΄ ανα΄γκην στον άλλο πόλο της ύπαρξής του, το νοητικό. Έτσι ο μη - έρωτας μεταφέρεται προοδευτκά σε τάση για ηγεμονία, σε τάση καθυποταγής της ετερότητας που έχει προξενήσει το μέγα δεινό: \\"... από ενα σημείο και πέρα η απόλυτη ευτυχία ταυτίζεται με την εξουσία. Λέξη γένους θηλυκού, αλλά με χαρακτηριστικά αρσενικά. Στην εξουσία ταιριάζει ως συμβολισμός η ευθύγραμμη προπέτεια ενός φαλλού\\".
Ο Μάνος Κοντολέων με τη γνωστή  αναλυτική του τεχνική, που αναδεικνύει τη λεπτομέρεια και αποδίδει μ΄ επιμέλεια τις εσωτερικές πτυχές των ψυχικών τοπίων, πολιόρκησε διεξοδικά το ιδιότυπο φαινόμενο του ευνούχου - ιθύνοντα που ήταν κάποτε υπεύθυνος για τις τύχες λαών και εθνών.
  

3. Περιοδικό H Λέξη
4. Ελεύθερος Τύπος
5. Η Κυριακάτικη Αυγή
6. ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ
7. Αδέσμευτος της Κυριακής
8. Διάφορες απόψεις
9. Εφημερίδα <<Βραδυνή>>
.: Βραβεία Βιβλίου :.
Δεν υπάρχουν Βραβεία για αυτό το Βιβλίο
©2024 www.kontoleon.gr All rights Reserved - Created by interneti.gr