Μυθιστορήματα / Διηγήματα Ενηλικίωσης - Μάσκα στο φεγγάρι - Μυθιστόρημα

Ομιλία ΜΚ μετά την απονομή του Κρατικού Βραβείου

Τίποτε από εμένα δε φαίνεται.

 Με αυτή τη φράση από τον Άμλετ του Σαίξπηρ ξεκινά η Μάσκα στο Φεγγάρι.

Και ασφαλώς επίτηδες διάλεξα τούτη την πρόταση. Γιατί πέρα από το ότι είναι μια φράση που απόλυτα ταιριάζει στον βασικό ήρωα του έργου, παράλληλα εκφράζει και τη δικιά μου άποψη για το πως αξίζει να είναι το πρόσωπο της λογοτεχνίας.

Έτσι εμένα μου αρέσουν τα κείμενα. Να είναι κρυφά. Να έρπουν πίσω από το συναίσθημα του αναγνώστη.

Να υπονοούν, να διαβρώνουν, να υφαρπάζουν, να σαγηνεύουν, να φωτίζουν υπόγειες διαδρομές, να σιγοψιθυρίζουν λέξεις και νοήματα σχεδόν ξεχασμένα, μα πάντα επίκαιρα.

Ένα κρυφό κείμενο είναι η Μάσκα στο Φεγγάρι. Ναι. Όσο κι αν κρατά πάνω από 500 σελίδες, όσο και είναι στιγμές που μοιάζει να κραυγάζει ή να επαναστατεί, το κύριο χαρακτηριστικό της είναι αυτό το υπόγειο κάλεσμα της Τέχνης.

Σημασία στη Λογοτεχνία δεν έχει τόσο το τι λέγεται, αλλά το πως λέγεται.

Διάλεξα να μιλήσω για ένα πάθος. Επέλεξα την τεχνική του πολυσέλιδου και πολυπρόσωπου μυθιστορήματος. Και έμεινα στις φράσεις που περισσότερο υπονοούν και λιγότερο ξεκαθαρίζουν.

Η λογοτεχνία πρέπει να έχει πολλαπλά επίπεδα αναγνωστικών προσεγγίσεων. Ακριβώς γιατί πρέπει και να προέρχεται από πολλαπλές συγγραφικές ανάγκες και ανησυχίες.

Η λογοτεχνία πρέπει να είναι τολμηρή έως και βέβηλη, ακριβώς γιατί δε γίνεται να δημιουργηθεί ένα έργο τέχνης μέσα σε συνθήκες εφησυχασμού και άκριτης παραδοχής.

Η Μάσκα στο Φεγγάρι γράφτηκε με πάθος που ίσως να σχηματιζότανε μέσα μου για χρόνια πολλά.

Θέλησα να εντάξω αυτό το μυθιστόρημά μου σε μια σειρά λογοτεχνίας για νέους.

Γιατί πιστεύω πολύ... Όχι, δεν πιστεύω τόσο, όσο παθιάζομαι με τη δυναμική της εφηβείας.

Η εφηβεία είναι μια οδυνηρή εποχή στη πορεία της ζωής μας. Η εφηβεία είναι μια χαρμόσυνη περίοδος μέσα στα χρόνια που ο καθένας μας θα ζήσει. Μια γεύση από μέλι και κρασί προσφέρει. Μια γεύση όμως που συχνά έχει το ξάφνιασμα ενός πικραμύγδαλου. Ίσως , κάποτε - κάποτε και την οδυνηρή επαφή του στόματος με το γυμνό κόκαλο ενός ψαριού.

Γεύση που μεθά, απελπίζει, πληγώνει, συναρπάζει, τρομάζει. Γεύση επανάστασης.

Μου αρέσει να μιλώ έχοντας μέσα στο στόμα μου την ανάμνηση τέτοιων γεύσεων.

Η Μάσκα στο Φεγγάρι μου πρόσφερε ένα Κρατικό Βραβείο.

Την κρατώ στα χέρια μου. Την ξεφυλλίζω.

(απόσπασμα 1 σελ. 476)

Θυμάμαι τους μήνες που την έγραφα. Αναλογίζομαι όσα κάποιοι έφηβοι έτρεξαν να μου μουρμουρίσουν μόλις τελείωσαν την ανάγνωσή της. Και δεν μπορώ να μην ομολογήσω πως είναι ένα βιβλίο που περίμενα να μου προσφέρει όλες τις χαρές που το δημιούργημα χαρίζει στον δημιουργό του.

Ασφαλώς και θέλω να ευχαριστήσω τα μέλη της επιτροπής που με βράβευσαν. Και αυτά που υποστηρίξανε τη διάκριση και όσα διστάζανε να την αποδεχτούνε.

Τους έφερα σε δύσκολη θέση. Μα τι μπορεί διαφορετικό να περίμενε κάποιος πως θα έπαιρνε από μια Μάσκα που σκεπάζει ένα φεγγάρι;

Ασφαλώς και ευχαριστώ τις Εκδόσεις Πατάκη που πιστέψανε από την πρώτη κιόλας στιγμή στο μυθιστόρημα αυτό.

Ευχαριστώ τον Κώστα Γεωργουσόπουλο που ήταν ο πρώτος που το χειροκρότησε. Ευχαριστώ το Νίκο Στεφάνου για την μακέτα του εξωφύλλου.

Την Κώστια που το άκουγε, τον Δομήνικο που το σχολίαζε, την Άννα που το υποστήριζε. Κάπου στο βάθος της αίθουσας θέλω να βλέπω τη μητέρα και τον πατέρα που το νανουρίζανε μαζί με μένα.

Όσους το διαβάσανε και το αγαπήσανε. Τους φίλους που στάθηκαν δίπλα μου.

Και τα πρόσωπα που ζούνε μέσα στις σελίδες του; Την Έλλη, τον Στράτο, την Κλειώ, το Νικήτα, τη Θάλεια και τον Λουκά; Αυτούς δεν τους ευχαριστώ. Αυτοί βραβεύονται μαζί μου. Για την τόλμη, το πάθος και τα λάθη τους. Γιατί μπορέσαν και αλλάξανε τη ζωή τους. Και τη δική μου.

(απόσπασμα 2 σελ. 490 από το -Και μετά η πόρτα ανοίγει)

Ευχαριστώ κι εσάς όλους που για μια ακόμα φορά ήρθατε κοντά μου.

Να είστε όλoι καλά. Και παρακαλώ μην ξεχνάτε... Τίποτε από εμένα δε φαίνεται.